In deze column wil ik onder andere aandacht besteden aan een tweetal opvallende zaken in de obligatiemarkt, waarvan er in deze woelige en daardoor volatiele tijden genoeg te vinden zijn.
Vaak tot vervelens toe werden we de afgelopen tijd geconfronteerd met berichten over de instabiele financiële situatie in Europa en gemakshalve kunnen we er vanuit gaan dat dit voorlopig nog wel zal voortduren. Daar gaat de mogelijke vorming van een Pro-Europese regering in Griekenland ook niets aan veranderen.
Eurobonds
In mijn optiek zijn Eurobonds het enige afdoende wapen tegen een verdere verslechtering van de situatie. De invoering hiervan zal echter nogal wat voorbereidingstijd gaan vergen. Zo zullen de noordelijke lidstaten van de Eurozone, niet geheel toevallig ook de meest kapitaalkrachtige, de nodige noten op hun zang hebben voordat men met de invoering hiervan akkoord zal gaan.
De vorming van een fiscale Unie zal in die onderhandelingen een belangrijk thema gaan worden en er zullen nog de nodige liters water door de Rijn stromen voordat hierover een akkoord zal worden bereikt. Het weggeven van soevereiniteit staat nu eenmaal niet hoog in het vaandel van de lokale politiek.
Ook zit een aantal landen, voornamelijk onze oosterburen, met het probleem dat zij voor haar 10 jarige funding tussen de 2.5% en 3% meer moet gaan betalen. Hoe dan ook, er zullen op niet al te lange termijn knopen moeten worden doorgehakt om de situatie niet volledig te laten escaleren.
Het zou mij echter verbazen als de Eurobond al verpakt zit in het veelbesproken ‘Masterplan', waar achter de schermen zo druk aan wordt gewerkt. Eind juni, als de ministers van Financiën bijeenkomen, gaan we waarschijnlijk meer horen en laten we hopen dat er op zijn minst een aanzet (Bankenunie?) wordt gegeven in de richting van een structurele oplossing waaruit de financiële markten vertrouwen kunnen putten. De tijd van pappen en nat houden en het aaneenrijgen van noodfondskralen is voorbij…
Alleen dan kan de neerwaartse economische groeispiraal waarin we ons bevinden worden doorbroken en zal er uiteindelijk licht aan het eind van de tunnel gaan gloren.
Spanje-Banco Santander
Nu terug naar de opmerkelijke zaken aan het rentefront. Zoals hieronder in het plaatje weergegeven, is het op dit moment mogelijk een hoger effectief rendement te scoren op een nog ruim 4 jaar lopende Spaanse staatsobligatie (6,42%) dan op een nog een kleine 5 jaar resterende obligatie ten laste van Banco Santander (5,93%). Dit geeft eens te meer aan dat beleggers momenteel het default risico van de Spaanse staat hoger inschatten dan dat van Banco Santander. Wie moet wie hier nu overeind gaan houden?
Hierbij dient wel te worden aangetekend dat de financiële situatie van Banco Santander transparanter is dan die van de Spaanse staat. De centrale overheid heeft de ballast van de 17 autonome regio's op de schouders en volgens eigen zeggen hebben deze regio's behoorlijk wat ‘verborgen verliezen' in de boeken.
Mij lijkt echter het voortbestaan van een bank redelijk ongewis als het moederland omvalt.
Een grappige bijkomstigheid, voor zover je daar in deze situatie nog van kunt spreken, is het gegeven dat deze decentralisatie in 1978 in de grondwet is doorgevoerd ter voorkoming van separatisme en instabiliteit.
Bron: Bloomberg
Bedrijfsobligaties
Een ander opmerkelijk verschijnsel in de huidige rentemarkt is het verschil in effectieve rendementen in de categorie bedrijfsobligaties. Ik vergelijk in het onderstaande plaatje een Volkswagen lening met een 5,375% coupon en een einddatum van 22 mei 2018 (effectief rendement 2,06%) met een Fiat lening die afloopt op 9 juli 2018 en een coupon heeft van 7,375% (effectief rendement 8,49%).
Uiteraard is er een verschil in rating (A3 voor VW en BA3 voor Fiat), maar zo langzamerhand kunnen we de conclusie trekken dat ratingagencies momenteel als mosterd na de maaltijd fungeren. Bovendien zijn de ratio's van Fiat zeer gezond en heeft het bedrijf een omzet van 105 miljard euro.
Nee, de oorzaak van dit grote verschil moet voor een belangrijk deel worden gezocht in het feit dat Fiat haar hoofdzetel in Italië heeft, waar de rente ruim 4% hoger staat dan in Duitsland.
Mocht de situatie in Europa op enig moment verbeteren dan zal dit verschil in effectief rendement binnen de kortste keren worden weg gearbitreerd. Al met al kunnen we concluderen dat zich, misschien wel juist, in tijden van crisis mooie beleggingsmogelijkheden voordoen. De grote vraag is alleen: wie durft er nog?
Bron: Bloomberg